Adaptowanie Spirali w formie aktorskiego filmu pełnometrażowego z mikroskopijnym budżetem było z góry skazane na porażkę. Manga posiadała konstrukcję która idealnie nadawałaby się na serial, najlepiej animowany (ze względu na rozmach oraz groteskowość) -
każdy rozdział był zamkniętą historią z własnym specyficznym klimatem, ale jednocześnie łączył się z pozostałymi wątkami tworząc większą historię. Początkowo w trakcie seansu pomyślałem sobie "może nie będzie tak źle". Twórcy zastosowali sporo zabiegów nadających bardziej surrealistyczny klimat - spirale pokazujące się w przypadkowych momentach, obracające się kadry, praca kamery, zielonkawo-niebieska kolorystyka, dziwne przejścia i efekty dźwiękowe. Nawet do efektów nie mam zastrzeżeń - wyglądają kiczowato, ale pasuje to do klimatu. Gdyby ten film był psychodelicznym tripem w stylu Hausu, byłbym zachwycony. Ale zabrakło najważniejszych elementów mangi - szaleństwa. Zawsze interesujące było śledzenie jak postacie powoli popadają w obsesję, popełniają coraz to bardziej pokręcone czyny i przechodzą deformację. Tutaj tego zabrakło bo postanowiono wziąć tylko małe fragment historii i poukładać je w losowej kolejności. Każdy wątek urywa się w połowie, albo jest potraktowany bardzo powierzchownie: Mamy motyw "pajacyka", ale wycięto najważniejszy element historii czyli finału w którym chłopak sam zmienia się w pajacyka, mamy wątek "ślimaka" ale widzimy tylko jak chłopak raz się spóźnił na zajęcia ociekając śluzem i dopiero gdzieś w finale dowiadujemy się z wiadomości że zmienił się w ślimaka itd. Dochodzi też masa nowych wątków które do niczego nie prowadzą - oglądamy dłuuugą sekwencję jak detektyw szuka informacji o klątiwe spirali, najwyraźniej dowiedział się czegoś ważnego ale zaraz potem ginie i wątek ten nie jest w ogóle kontynuowany. Najgorzej jest z końcówką - Kirie zupełnie znika z filmu, ale z monologu wynika że ostatecznie uciekła z miasta, tylko oczywiście nikt tego nie pokazał (tym bardziej że w mandze ucieczka była niemożliwa). Film ma kompletnie skopaną konstrukcję, nie ma związku przyczynowo skutkowego, nic nie tworzy spójnej całości. Nie pomaga w tym ślimacze tempo filmu - manga cały czas trzymała w napięciu, coś się działo, a tutaj film powoooli snuje się tylko. Jeszcze gorzej jest z aktorstwem, zwłaszcza z odtwórcą roli Suichiego. Chłopak w oryginale był pełen obsesji, histerii, rozchwiany emocjonalnie, a tutaj aktor nie wykazuje absolutnie żadnych emocji - co tam, że jego rodzina i koledzy pokolei umierają powoli w przerażający sposób, jemu nawet oko nie mrugnie. Jego sztuczne zachowanie było dziwniejsze od wszelkich transformacji i zgonów w całym filmie