Nie ma nic gorszego niż zawiedzione nadzieje. Zamiast kontynuacji super anime, przez 100 minut z okładem byłem świadkiem żenującego "widowiska". Każdy element składający się na tą animowaną produkcję starał się jak mógł o palmę pierwszeństwa w kategorii partactwa roku. Jeśli ktoś chciałby mnie przyprawić o ból głowy to powinien spytać o plusy tego filmu. Mózg by mi się zagotował, a najmniejszego plusika i tak znaleźć by było ciężko.
Fabuła znacznie słabsza od części pierwszej, pisana chyba na siłę. Bez polotu, niewciągająca, że o posiadaniu takiego szczególiku jak oryginalność to już nie wspomnę. Brakuje tu przede wszystkim klimatu (wiem, wiem - banał) jaki udało się wypracować twórcom przy poprzedniej odsłonie serii.
Postacie miałkie, bez charakteru, bez osobowości. Moja ukochana Deunan z wyrazistej, stanowczej, ukrywającej swą wrażliwość za murem pozornego chłodu kobiety, stała się zdziecinniałym podlotkiem bez charyzmy, taką wyluzowaną kumpelą - śmieszką, dziewczynką z sąsiedztwa podkochującą się w kupie złomu. Kiedy zobaczyłem ją na przyjęciu, jedyna myśl jaka mnie naszła to: ja pierd**ę, zaraz wyłączę to gówno. Do tego z perfekcyjnie wyszkolonego żołnierza przemienili ją w jakąś futurystyczną heroinę, która prawom fizyki śmieje się w twarz, a o grawitacji to pewnie nawet w podręczniku nie czytała.
Animacja to kolejna porażka. Tła mało szczegółowe, nie odgrywające większej roli, a już na pewno nie skupiąjące na sobie uwagi. W porównaniu do innych produkcji, jak choćby Blood: The Last Vampire, to używanie słowa "tło" jest jawnym nadużyciem. Ale to akurat stanowi najmniejszy problem, bo jak się zobaczy jakie postaci nasmarowali graficy, to aż się na wymioty zbiera. Ja się na tych technicznych hokus-pokus nie znam, ale śmierdzi mi tu komputerem na odległość. Postacie zostały wygenerowane przez komputerki, przez co całość ogląda się jak marnej jakości gierkę pecetową dołączaną za 5 zł do gazetki "Smyk". O ile do postaci Deunan jeszcze się jakoś przyłożono (chyba nawet często rysowano ją tradycyjnie, aczkolwiek i tak strasznie dużo traci ze swej zjawiskowości w porównaniu z częścią pierwszą), to postacie drugoplanowe wołają o pomstę do nieba (prym w tym szajsie sprawuje Nike, którą tworzono chyba na wczesnych atari, a kroku próbuje jej dotrzymać Atena i Hitomi - ta druga, z Japoneczką z pierwszej części kompletnie nie ma nic wspólnego). Postacie są całowicie bez życia i wieje od nich sztucznością niczym od cycków Pameli Anderson.
Aż do dzisiaj nie byłem świadom, jak muzyka w filmie jest w stanie człowieka do szału doprowadzić. Normalnie myślałem, że wyjdę z siebie i stanę obok kiedy co rusz z głosników dolatywały dzwięki, które na pierwszy "rzut ucha" (i na każdy kolejny też) wyglądały na losowo dobrane sample z programu demo do miksowania muzyki. Tak fatalnej ścieżki dzwiękowej nie słyszałem chyba nigdy. W ciemno mogę obstawiać, że nawet w High School Musical muzyka bije na łopatki to, czym tutaj raczą nas ci sadyści.
Ehh, naprawdę nie ma już co się znęcać nad tym nieudanym pierdem po części pierwszej. Z litości wystawiłem trójczynę, bo szkoda mi trochę tej Deunan ;)